رتبه دانشگاهها بر اساس تعداد فارغ التحصیلان میلیاردر

رتبه دانشگاهها بر اساس تعداد فارغ التحصیلان میلیاردر (مدرک لیسانس از دانشگاه ذکر شده اخذ شده است) منبع: پاول کرون از پپردین.

Rank	School	No. of Billionaires
1	Penn	25
2	Harvard	22
3	Yale	20
4	USC	16
5	Cornell	14
5	Princeton	14
5	Stanford	14
8	UC-Berkeley	12
8	Mumbai	12
10	London School of Econ.	11
10	Moscow State U.	11
12	Dartmouth	10
12	Michigan	10
12	Texas	10
15	Duke	9
15	NYU	9
17	Brown	8
17	Columbia	8
19	MIT	7
20	ETH Zurich	6

نکته ای برای فایننس کار ها: یا علی بابا گران است یا یاهو ارزان

اگر کمی با بازار بورس در امریکا آشنا باشید باید تا به حال داستان کمپانی علی بابا را شنیده باشید. علی بابا شرکت چینی است که موسس آن جک ما است که هم اکنون یکی از ثروتمندترین افراد جهان است. هفته گذشته، علی بابا تصمیم گرفت که سهامش را برای اولین بار به صورت عموم و در بورس نیویورک عرضه کند. سهامش ابتدا تا 99 دلار هم رسید و بعد به 89 دلار کاهش یافت. من از قبل می دانستم که یاهو سهام دار عمده علی بابا است و از همان اولین روز عرضه علی بابا این سوال برایم مطرح بود که چه بلایی بر سر سهم یاهو می آید. دلیلش هم این بود که ارزش سهام علی بابا حدود 80 دلار تخمین زده شده بود اما بیش از 90 دلار خرید و فروش می شد، اما سهام یاهو همان بود که بود (حدود 42 دلار). البته الان (20 دقیقه قبل از باز شدن سهام در روز سه شنبه 23 سپتامبر) سهام علی بابا 89.89 است و سهام یاهو 38.65.  این شک ماند تا امروز مطلبی در بلومبرگ خواندم که مدعی است که علی بابا می تواند یاهو را بدون هیچ هزینه ای بخرد، به این دلیل که، یاهو 384 میلیون سهم علی بابا را دارد که به عبارتی می شود حدود 34 میلیارد و 482 میلیون دلار. و همچنین یاهو 7میلیارد دلار پول نقد دارد. که در مجموع  حدود 41.7 میلیارد دلار می شود. از ارزش سهام یاهو ژاپن و بقیه یاهو هم می گذریم که خود احتمالا چند میلیارد دلار است. مشکل این است که ارزش بازار کل یاهو (مارکت کپ) برابر با 38.4 میلیارد دلار است. نویسنده بلومبرگ نتیجه گیری کرده است که علی بابا باید سهام یاهو را بخرد. اما برای فرد سوم، شاید بهترین کار این باشد که همزمان سهام یاهو را بخرد و سهام علی بابا را شورت کند. مشکل این است که نمی دانم چگونه به صورت تکنیکی می توان سهام علی بابا را شورت کرد و قیمت شورت چه باید باشد. کسی ایده ای دارد؟

 پ.ن. درستی این نوشته حساس به زمان است و بیشتر باید به دید تمرین ذهنی به آن نگاه کرد تا توصیه سرمایه گذاری. 

میلیاردرهای جهان کجایند؟

تعداد میلیاردرهای جهان برابر با 2325 نفر است.

تعداد میلیاردرهای جهان در سال قبل 2170 نفر بوده است (هفت درصد رشد

از این تعداد میلیاردر، 775 نفرشان در اروپا زندگی می کنند. در این میان بریتانیا با 130،  آلمان با 123، و روسیه با 114 نفر بیشترین میلیاردرها را دارند.

و 609 نفرشان در امریکای شمالی هستند که از این تعداد 571 نفر در ایالات متحده زندگی می کنند.

امریکا منزل 4 میلیون میلیونر هم هست که در مجموع 14 هزار میلیارد دلار ثروت دارند

آسیا، بدون خاور میانه، 560 میلیاردر دارد که 190 نفر اینها در چین زندگی می کنند. چین همچنین با بیشترین سرعت میلیاردر تولید می کند ( 21 درصد رشد در سال گذشته

خاورمیانه 154 میلیاردر دارد و مجموع ثروت میلیاردرها جهان 7 میلیارد دلار است.

 

نکته قابل توجه این است که سرعت افزایش میلیاردرها بسیار بیشتر از سرعت افزایش تولید ناخالص داخلی کشورها بوده است. که البته این مسئله مرا به یاد پیکتی می اندازد. 

نقل از وال استریت، آن هم به نقل از سرشماری ثروت توسط ولث اکس اند یوبی اس

 

نشانه های افزایش قدرت اقتصادی چین 1

سرمایه گذاری مستقیم چین در امریکا در سال 2000: 58 میلیون دلار

سرمایه گذاری مستقیم چین در امریکا در سال 2013: 14 میلیارد دلار

شادترین کشورهای جهان در یک نقشه

نکته: توصیه من این است که به هر آماری که کشورهای جهان را از نظر شادی رده بندی می کند با دیده شک نگاه کنید. که این شامل آمار زیر هم می شود. دلیل این است که آمار و علم مربوط به شادی در دوران طفولیت خود است. 

پ.ن. نقشه زیر از وبسایت وکس و نوشته زیر از همشهری است.

ظرسنجی بین‌المللی جدیدی که توسط موسسه گالوپ انجام گرفته، ۱۳۵ کشور جهان را از نظر میزان خوشی و خوبی شهروندانشان رتبه‌بندی کرده و شادترین کشورهای جهان را انتخاب کرده‌است.

بر اساس گزارش لايو‌ساينس، شاخص جهاني رفاه موسسه گالوپ براساس چگونگي ميزان رونق پنج فاكتور كه با رفاه و خوشي مردم در ارتباط است اين رتبه‌بندي را انجام داده‌است. اين فاكتورها شامل داشتن هدف، سلامتي بدني، امنيت مالي، داشتن روابط اجتماعي مطمئن و رضايت از اجتماع هستند. براساس نتايج به دست آمده از اين تحقيق، از هر ۶ نفر تنها يك نفر، يا ۱۷ درصد از مردم جهان از سه گزينه از پنج فاكتور مورد نظر برخوردار بودند، و مابقي مردم جهان در اين زمينه‌ها دچار كمبود و دشواري بودند.

ساكنان منطقه آمريكا،‌كه شامل آمريكاي شمالي،‌لاتين و كانادا مي‌شوند، از بيشترين شانس دستيابي روزافزون به پنج فاكتور مورد نظر برخوردارند،‌ به شكلي كه ۳۳ درصد از ساكنان اين مناطق به سه فاكتور يا بيشتر دست‌يافته‌اند، درحالي كه در مناطق آفريقايي تنها ۹ درصد از اين شرايط بهره برده‌اند. اين وضعيت در مناطق جنگ‌زده سوريه و افعانستان وخيم‌تر مي‌شود، به شكلي كه تنها يك درصد از بزرگسالان افغان يا سوريه به سه فاكتور يا بيشتر دست يافته‌اند.

براساس نتايج نهايي ۱۰ كشور شاد جهان كشورهاي پاناما، كاستاريكا، دانمارك، اتريش، برزيل، ال‌سالوادور، اوروگوئه، سوئد،‌ كانادا و گواتمالا اعلام شده‌اند و كشورهايي كه با دريافت كمترين درصد دستيابي به ۵ گزينه مورد نظر گالوپ به عنوان غمگين‌ترين كشورها انتخاب شده‌اند كشورهاي سوريه،‌افغانستان، هائيتي، جمهوري دموكراتيك كنگو، چاد، ماداگاسكار، اوگاندا، بنين، كرواسي و گرجستان هستند.

شهروندان آمريكاي لاتين نسبت به ديگر ساكنان جهان از بيشترين ميزان شادي و خوشي برخوردار هستند كه به گفته گالوپ، اين روند از رويكرد مثبت‌نگري در زندگي مردمان اين مناطق ناشي مي‌شود. پاناما با آماري ۶۱ درصدي بيشترين ميزان دسترسي به فاكتورهاي خوشي، هدف، روابط اجتماعي، سلامتي، امنيت مالي، رضايت از اجتماع، را داشته‌است.

هر ۱۰ كشور شاد جهان به مناطق اروپا و آمريكا تعلق دارند،‌اما پنج كشور خارج از اين مناطق نيز در مطالعه گالوپ پيشرفت‌هاي قابل توجهي از خود نشان داده‌اند و هريك در زمينه دسترسي به يكي از فاكتورها از امتياز بالايي برخوردار بوده‌اند: بحرين در امنيت مالي، عربستان در رضايت از اجتماع و سلامت، مالت در روابط اجتماعي و سريلانكا و امارات در رضايت اجتماعي.

گالوپ همچنين دريافته‌است كه ميزان دستيابي به رضايت از اجتماع در سطح جهاني رو به افزايش است و در مقابل ميزان دستيابي به داشتن هدف رو به كاهش گذاشته‌است، به شكلي كه تنها ۱۳ درصد از بزرگسالان در آسيا، خاورميانه و شمال آفريقا در اين زمينه درحال پيشرفت هستند.

به گفته گالوپ، ۱۴ درصد از مردم ايران نيز در زمينه دستيابي به پنج فاكتور مورد نظر اين موسسه درحال پيشرفت هستند و اين امتياز ايران را پس از كشورهايي مانند قبرس، استوني، اتيوپي، هندوستان، اندونزي، عراق، ژاپن، قزاقستان و ميانمار در رتبه هفتاد و چهارم قرار داده‌است.

فصل سرد وبلاگ های اقتصادی

اگر وبلاگ های اقتصادی را دنبال می کنید توجه کرده اید که این وبلاگ ها کمتر به روز می شوند. و قاعده ای که متوجه این وبلاگ هم هست این است که مطالب ناب هم کمتر شده اند. البته ممکن است وبلاگ های جدید فارسی باشند که من از آنها مطلع نیستم اما وبلاگ هایی که مثلا 5 سال پیش مدام مطلب داشتند و هر مطلبشان خواندنی بود الان کند شده اند. دلیلش را فقط می توانم حدس بزنم: مسئله اصلی اقتصاد ایران دیگر اقتصادی نیست، تحریم است و تحریم مسئله ای سیاسی است. مسائل سیاسی هم کمتر آبجکتیو و بیشتر سابجکتیوند و در سالهای اخیر ماهیتی اراتیک (نامنظم و دم دمی مزاج) پیدا کرده اند. همین سابجکتیویتی و اراتیک بودن متوجه مسئله تحریم هم هست و به همین دلیل تحلیل مسئله مشکل (گر چه از منظر اقتصادی، بسیار ضروری) است. اما از عهده من (و هر کس دیگری؟) خارج است. تصور کنید که همه اقتصاد ایران به مذاکراتی بستگی داشته باشند که نتایجی غیرقابل پیش بینی دارند. فکر می کنم که بازیگران اصلی هم قادر به پیش بینی آخر مذاکرات نیستند. تنها چیزی که به نظرم می رسد این است که در شرایطی که، اولا دو طرف هیچ اعتمادی به هم ندارند، و ثانیا ایران توافقی نیم بند می خواهد که فقط شر تحریم ها را کم کند و امریکا این را نمی خواهد، و اوباما توافقی می خواهد که پیروزی در سیاست خارجی به همراه آورد و ایران این یکی را اصلا نمی خواهد، در این شرایط، امید به رفع تحریم ها کم است. اما به این تحلیل های سیاسی خیلی امیدی نمی توان بست که با یک چرخش یک طرف و یا با ایجاد شرایط جانبی، همه این تحلیل ها هیچ می شود. حال تصور کنید که در این شرایط بخواهیم تحلیل اقتصادی بنویسیم. مثلا سیاست ارزی دولت را در نظر بگیرید: تاثیر سیاست ثبات یا تثبیت یا رها سازی نرخ ارز بر نرخ ارز (در مقابل تاثیر تحریم های بیشتر یا کمتر) مسئله درجه دوم است. می توانید ساعت ها بنشینید و درباره تاثیر تصمیمات اقتصادی بر ارز بنویسید. تاثیر تمام آن تصمیمات اقتصادی در مقابل یک چرخش کوچک در مسئله تحریم هیچ می شود. این است که انگیزه نوشتن مطالب اقتصادی کم می شود.