درباره عدالت و مبارزه با فقر

مبارزه با فقر و ایجاد عدالت نیاز به الگو دارد. کشورهای کمونیست برای مبارزه با فقر و ایجاد عدالت راهی را برگزیدند که نتیجه ای جز فاجعه های گوناگون نداشت. فقط در یکی از این فجایع در چین در سال 1959 میلیونها کشاورز و مردم عادی از گرسنگی مردند. قحطی سال 1959 ساخته سیاستهای غلط دولت عدالت طلب و کمونیست چین بود. تعداد تلفات آن فاجعه رقمی است بین 10 تا 100 میلیون نفر. از آن چین کمونیست تنها چیزی که کمونیست مانده آن رنگ قرمز بر روی پرچمش و اسم آن حزبی است که همه چیز هست الا کمونیست. چین یک کشور سرمایه داریست که رهبرانش ثروت اندوزی شهروندان را افتخار می دانند. چین در سال 2002 هیچ میلیاردری نداشت و تعداد میلیاردرهایش از15 نفر در سال 2006 به 106 نفر در سال 2007 افزایش یافته است. در همین حین وضع زندگی همه چینی ها بهتر شده است. دولت طرفدار سرمایه داری چین به اندازه کافی پول دارد که از سال گذشته کشاورزان را از پرداخت مالیات معاف کرده و از امسال از درآمد های کمتر از 250 دلار در ماه مالیات نمی گیرد. اهداف هزاره مبارزه با فقر سازمان ملل تنها به این دلیل پیش از موعد مقرر در حال محقق شدن است که چین سریعتر از هر کشوری در طول تاریخ و موثرتر از هر کشور دیگری و بیشتر از هر کشور دیگری آدمهای فقیر را از زیر خط فقر شدید بیرون کشیده است. مبارزه با فقر و ایجاد عدالت که شعار دولت طرفدار نظام کمونیستی چین بود جز فقر و فلاکت نیاورد، شگفت آنکه دولت طرفدار سرمایه داری چین بیش از همه چیز در مبارزه با فقر و ایجاد عدالت موفق بوده است. مبارزه با فقر و ایجاد عدالت فقط از راه ایجاد بازار آزاد و ارتباط بهتر با دنیای خارج ممکن است. چین سرمایه داری الگوی اقتصادی برای مبارزه با فقر است. وووووووووووووووو