موسوی، بسته ای پر از ریسک

میرحسین موسوی و محمود احمدی نژاد یک نقطه مشترک دارند و آن این است که سیاستهای اقتصادی که آنها در دوره نخست وزیری یا ریاست جمهوری اتخاذ کردند نتایج ناخوشایندی داشته است. احمدی نژاد هنوز هم بدنبال کسی است که سیاستهایی را که او اتخاذ کرده تئوریزه کند. این مسئله را بعد از تقریبا چهار سال و دیروز در کنفرانس اقتصاد و رسانه بیان کرده است. ذهن اقتصادی موسوی اما، ذهنی است که به افکار چپی آلوده است. سیاستهای چپ گرایانه موسوی باعث یکی از بزرگترین پس رفتها در تاریخ اخیر اقتصاد ایران شد. اقتصاد کوپنی، اقتصادی که هر قیمتی را کنترل می کرد، اقتصاد مداخله جویانه دولتی، اقتصادی که موجب نابودی بسیاری از صنایع و کارخانجات شد، ثمره سیاستهای فوق چپ گرایانه موسوی بود. دولت موسوی دولتی بود که برای کمبود نخود و کبریت جلسه اضطراری برقرار می کرد. دولتی که ارز هفت تومانی به گردشگر ایرانی میداد و از مردم تقاضای صرفه جویی می کرد. رانتخوری در اقتصاد دولتی وی بیش از هر زمان دیگری در بعد از انقلاب ایران بود.
ورای اقتصاد و حداقل برای من، موسوی بسته ای سربسته است. دلیل سکوت بیست ساله اش را هم نمی فهمم. کسی او را متهم به فساد و دزدی نکرده است که این نکته مثبتی است. مواضع او در برابر بسیاری از مسائل کلیدی اما به همین دلیل سکوت طولانی روشن نیست. موضع او درباره آزادی بیان چیست؟ درباره حقوق زنان چه فکری می کند؟ درباره آزادی تجارت و کسب وکار همان نظر را دارد که بیست سال پیش داشت؟ ... همین مشخص نبودن مواضع او درباره مسائلی به این کلیدی وی را انتخابی همراه با ریسک می کند.
داخل پرانتز: موسوی نخست وزیر جنگ و به همین دلیل در دوره خود از نقد مصون بود. هر نقدی از دولت موسوی ممکن بود که به نفع دشمن ایران تمام شود و به همین دلیل بسیاری از اقتصاددانها و دیگران و در زمان وی سیاستهایش را نقد جدی نمی کردند. اما اکنون دیگر جنگی در کار نیست. با ورود موسوی به کارزار رقابت انتخاباتی، نقد عملکرد گذشته وی وظیفه ماست و به نظر من کوتاهی در نقد عملکرد وی موجبات ایجاد تاسف در آینده خواهد شد.