مرز آزادی بیان کجاست؟

مرز آزادی بیان دوباره موضوع اخبار در امریکا شده است. دلیلش این است که شخصی به نام خاویر آلوارز (که یک دروغگوی سریالی است و مثلا ادعا کرده است که در جریان نجات یک سفیر امریکا مجروح شده، یا به شرکت های بیمه دروغ گفته و ... ) از جمله در جمعی مدعی شده بوده که مدال افتخار کنگره را به دلیل شجاعت های نظامی اش دریافت کرده است. که این ادعای آخری طبق قانونی به نام قانون ضد سرقت مدال های افتخار (یا چیزی شبیه این به انگلیسی Stolen Valor Act of 2005 ) غیر قانونی است. به همین دلیل دادستانها ادعایی را علیه این آقا در دادگاه مطرح کرده اند. اما آقای آلوارز مدعی است که قانون ضد سرقت مدالها به دولت اختیار این را میدهد که محتوای بیان افراد را کنترل کند و این مخالف متمم اول قانون اساسی امریکا است (متمم اول حافظ آزادی بیان است). دولت اوباما ادعا می کند که منظور از متمم اول حفاظت از تمامی انواع بیان نبوده است و مثلا دروغ گفتن به پلیس یا کلاه برداری آزادی بیان تلقی نمی شود (که تا اینجا را عموم مردم کم و بیش می پذیرند) اما همچنین ادعا می کند که دروغ گفتن درباره گرفتن مدال نظامی آزادی بیان نیست. (البته تعجبی هم نیست. همه دولتهای دنیا متمایل به کاهش آزادی مردم هستند. آنچه که آزادی را حفظ می کند نه تمایل دولتها، که تلاش مردم و دادگاهها و مطبوعات است.) طرفداران آزادی بیان و از جمله مطبوعات می گویند که مجرم شناختن دروغگویی که مدعی گرفتن مدال است به همین جا ختم نمی شود و منجر به رویه ای می شود که بسیاری از دروغهای دیگر را هم جرم خواهد شناخت و این برای آزادی بیان بسیار خطرناک است. من به شخصه، در این مورد طرفدار این دروغگویم. آزادی بیان مهمتر از این است که آن را به خاطر صداقت در بیان گرفتن مدال محدود کرد.