ما نفت داریم، چین کارخانه، غربی ها برند

با این همه سر و صدا در ایران، در نهایت تنها چیزی که ما ایرانیها برای عرضه کردن به دنیا داریم نفت است. عواید ما از نفت هم بستگی به بازاری دارد که فهم آن از دست اقتصاددانهای انرژی هم خارج است. خودتان حساب سرنوشت مملکتی این چنینی را بکنید. روابط چین و دنیا از جنس دیگری است. کوهن که ستون نویس نیویورک تایمز است گفتگوی جالبی با یک ساعت ساز چینی کرده است. این ساعت ساز بسیاری از ساعت های بسیار معروف غیر سوئیسی دنیا را می سازد. مثلا ساعت های با مارک Lacoste که در ایران جنس تقلبیش با مارک سوسمار معروف است، ساخت همین ساعت سازی است. ساعتی هست به نام Bonja که در کشورهای عربی خلیج فارس طرفدار دارد و به قیمت 4000 دلار به فروش می رسد. کمپانی چینی این ساعتها را به قیمت 200 دلار به کمپانی صاحب برند می فروشد. ساعتی با برند Juicy Couture که در نیویورک به قیمت 95 به فروش می رسد به وسیله این کمپانی به قیمت 8 دلار به صاحب برند فروخته می شود. این کارخانه بابت ساعت 495 دلاری Lacoste حدود 40 دلار یا هشت درصد قیمت را می گیرد. البته صاحب این کارخانه همه اینها را با افتخار به خبرنگار نیویورک تایمز می گوید. صاحبان برند هم پول شهرتشان را می خورند. چینی ها به این ترتیب به بزرگترین کارخانه دنیا تبدیل شده اند. صادرات چین در سال گذشته بیش از صادرات هر کشور دیگری در دنیا بوده است. غربیها هم، که از دوران صنعتی و کارخانه ای عبور کرده اند، پول برند، طراحی، و اعتبارشان را می خورند.
ما هنوز هم نفت می فروشیم.