دعوای بزرگان

جوزف استیگلیتز (برنده جایزه نوبل و یکی از مطرح ترین اقتصاد دانان حال حاضر جهان) مقاله ای در نیویورک تایمز نوشته با عنوان "نابرابری بهبود اقتصادی را به تاخیر می اندازد". برای اثبات ادعای خود هم چند مسئله را مطرح کرده است. خواندن مقاله را توصیه نمی کنم چون مطلبی است که بسیار بد نوشته شده است. (نکته: استیگلیتز برنده جایزه نوبل و فرد بسیار باهوشی است اما تمالیات چپی او گاهی بر عقل اقتصادیش چیره می شود. این مقاله از آن مقاله هاست که به جای آنکه بر مبنای یافته های اقتصادی باشد بر مبنای ایدئولوژی نوشته شده است. اقتصاد خوان هستید یا نیستید مطالب اقتصادیش غیر فنی اش را باید با دقت و همراه با شک بخوانید.) 
پاول کروگمن (برنده جایزه نوبل و یکی از مطرح ترین اقتصاد دانان حال حاضر جهان) که معرف حضورتان احتمالا هست در جواب استیگلیتز مقاله ای نوشته در وبلاگش که به دو مدعای استیگلیتز حمله کرده. یکی از آنها که بر اساس کاری از میلتون فریدمن است خواندنی است. (مدعای فریدمن: اینکه در داده های کراس سکشن می بینیم که غنی بیش از فقیر پس انداز می کند می تواند کاملا گمراه کننده باشد. دلیلش این است که در داده کم درآمدها تعداد زیادی از کسانی هستند که موقتا درآمدشان کاهش یافته اما نتوانسته اند مصرفشان را تطبیق دهند. و بر عکس در داده پردرآمدها هم کسانی هستند که موقتا درآمدشان افزایش یافته اما مصرفشان را تطبیق نداده اند. به همین دلیل مثلا نمی توان ضریب فزاینده، یا همان مولتی پلایر را بر مبنای این داده های کراس سکشن اندازه گیری کرد و نتیجه گرفت که کمک به فقرا ضریب فزاینده ای به مراتب بیشتر دارد.) محض اطلاع کروگمن هم چپ است (به معیارهای امریکا.) اما این نوشته اش در نقد استیگلیتز خواندنی است.

پ. ن. قابل توجه دوستانی که تصور می کنند نوشتن مقاله یا مثلا گرفتن جایزه نوبل دلیلی بر فصل الخطاب بودن در اقتصاد و سیاست گذاری می شود.